نزدیکای یه هفته (شایدم بیشتر) هست که دچار روزمرگی شدم. درسته که سر خودم رو گرم نگه داشتم اما حس میکنم امروز بخش اعظمیش فوران کرد. اخرین باری که اینطوری شدم برای موقعی بود که که ترم اول کلاسا تعطیل شدن بعدشم فرجه های امتحانا بودن، اون دوران هم همینطوری شدم. حس میکنم هرکاری که میکنم اون لذت و شادیش از ته دلم نیست، انگار که فقط دارم افکار، مشکلات و ...رو نادیده میگیرم ولی هنوز اون ته مه های وجودم دارن برای خودشون پرسه میزنن! نمیتونم از ته دلم خوشحال باشم!!
به شدت دلم یه بیرون رفتن با دوستام میخواد (احتمالا بعد عاشورا و وسطای شهریور که هوا خنک شد برم)، یا مثلا یه مسافرت به یه جای دور و سرسبز با دوستا:( خداروشکر که تو دوران قرنطینه اینطوری نشدم:/ اون موقع سرم به بازی و انیمه و سریال گرم بود اما اونا هم الان نمیتونن تاثیری دلشته باشن رو این حالم.
از لباسا و رقصش که نگم دیگه *_*
نگران نباشین، شما تلاشتونو کردین ایشالا که نتیجه ی خوبی میگیرید و همچنین خدا لعنتشون کنه که سخت گرفتن:| دیگه چیزی دست شما نیست تا اعلام نتایج پس برید سوپرمارکت یه سبد هله هوله بخرید، گوشی مبارک (یا تبلت یا هرچی) رو جلوتون گذاشته و تا میتونید فیلم، سریال و.. ببینید و عشق کنید. پیش به سوی شب تا صبح و صبح تا شب تنبلی 
اومارو چان رو الگوی خودتون قرار بدین خلاصه 